“Nee bedankt, ik moet al zo veel.”
Herken je dat? Je zit al een tijd thuis met een burn-out. Je sleept je in de ochtend naar beneden omdat ze zeggen dat je een routine moet aanhouden. Na de trappengang ga je gelijk op de bank liggen. Straks maar zien of je puf hebt om te bedenken wat je als ontbijt wilt en dan nog om het te maken.
Bergen om tegen op te zien
Als de telefoon gaat ben je bang dat het je werkgever is. In de mail kijk je of je al bericht hebt van de arbo-dienst waarvan je een oproep verwacht.
Je ziet op tegen het gesprek met de praktijkondersteuner en vraagt je af of je ook nog naar de psycholoog moet.
Oplossing of extra last
Intussen speur je internet af op zoek naar tips en adviezen van ervaringsdeskundigen. Als je kijkt hoe laat het is ben je uren verder en heb je hoofdpijn van het kijken naar je scherm. Je vraagt je af wat je er echt mee opgeschoten bent, behalve dat je gezien hebt dat je niet de enige bent met klachten.
Elke week vraagt iemand je om koffie te gaan drinken of gezellig mee op stap te gaan. Of ze willen dat je naar de sportschool gaat omdat bewegen toch echt goed voor je zou zijn.
En jij denkt “laat me met rust. De druk is al zo groot, ik moet al zoveel.” Terwijl je omgeving zegt dat het onderhand tijd wordt om weer wat te gaan doen, voel jij je echt niet lekker en weet het niet meer. Je wilt wel maar het lukt niet.
Waar begint het mee
Soms is het alsof ik terug ben in de tijd. Ik kan nog steeds terughalen hoe het destijds voelde. Terwijl niemand me zei dat het dat was wat ik nodig had. Te voelen hoe moe ik was, te voelen waar ik pijn had, te voelen hoe het er in mijn hoofd, in mijn lichaam aan toe ging. Daar kwam ik op enig moment zelf achter. Dat dat de basis was. Voelen, en blijven voelen wat er gaande is en hoe dat kwam.
Van daaruit ben ik letterlijk stapje voor stapje vooruit gekomen, soms 2 stappen vooruit en 1 terug. Het ging erg langzaam, te langzaam voor mijn gevoel. Dat ik veel te snel weer aan het werk gegaan ben heeft ervoor gezorgd dat alles nog langzamer ging. Al wilde ik dat destijds niet weten. Want ik moest nog zoveel van mezelf.
“Moeten” en “volhouden”. Tegen het 1e woord heb ik iets. Het 2e woord is voor mij inmiddels een signaal dat er iets niet klopt.
Hoe is dat voor jou?
Hoe is dat voor jou? Herken je iets? Je mag het me laten weten als je wilt. Via een reactie hieronder of door me te mailen.
O ja. Van mij moet je niks. Ik adviseer je wel te zorgen voor jezelf. Daar begint je herstel mee.
