- Het gaat wel weer over.
- Ik doe het er wel mee.
- Wat moet ik anders?
- Ik heb toch geen keus?
Herkenbaar?
Voor mij wel. En zo heb ik jaren terug heel lang doorgelopen,. Als het niet genoeg was liep ik nog harder en werkte ik nog meer uren. Intussen de signalen die voor velen duidelijker waren dan voor mij negerende. Want het woord “nee” zat niet in mijn repertoire. Opgeven was geen optie en dingen overdragen: aan wie dan?
Ik wilde voldoen aan de verwachtingen en moest vooral ook heel veel dingen van mezelf.
Luisteren naar mijn hoofd in plaats van naar mijn lijf. Dat steeds vermoeider werd en overal zeer deed. Frustraties bouwden zich op, net als de emoties die op de meest onverwachte momenten de kop opstaken. Omdat ik ze op de momenten dat het nodig was, inhield. Totdat de spreekwoordelijke man met de hamer me duidelijk maakte dat hij er nu echt klaar mee was. En ik dus ook.
In de periode die volgde heb ik geleerd nee te zeggen als ik nee bedoel. En dat is, en wordt, me nog niet altijd in dank afgenomen. Dat is iets wat ik minder gemakkelijk vind. En toch doe ik het. Waarom zou ik ‘ja’ zeggen als ik het van anderen wel normaal vind dat ze ‘nee’ zeggen om voor hen goede redenen?
Ik was zeer perfectionistisch. Dat is minder geworden. Ik weet intussen wel dat ‘perfect’ niet bestaat. Ik houd graag ‘de controle’ al weet ik heel goed dat ‘controle’ schijn is. Want wat hebben we nou werkelijk in de hand? Als kind stampvoette ik vroeger al: “zelf doen” terwijl ik de woorden nog niet eens goed kon uitspreken. Inmiddels weet ik dat het handiger is, en slimmer, om sommige dingen aan anderen over te laten. Oké. Soms nog wel schoorvoetend…
Ik wil er nog steeds ‘graag bij horen’. Ik besef echter ook steeds vaker dat ik daarbij mezelf niet tekort mag doen. Bewustwording is ook hier een groot goed. Met vallen en opstaan blijf ik leren.
En over leren gesproken: wat was het fijn geweest als ik toen al geweten had dat voetmassage kan helpen bij een burn-out.
Blijf jij gewoon doorgaan? Of ga je stilstaan bij jezelf?
